Klaar is Klara

Blog november 2019 – Velsen-Noord

Corona – 1,5 meter – Geen handen schudden – Geen omhelzingen – Geen fysiek contact. Er is veel over geschreven, geroepen, geschreeuwd. Oneerlijkheid troef.

Je kunt geen zender meer aanzetten of het gaat daar nog steeds over. Mensen; ik weet wat ik moet doen, ik weet welke regels er gelden en zelfs Jinek wist aan het einde van haar serie niet echt meer het onderwerp interessant te beleggen met nog een plakje kaas. Nog eens aan Beau de zwaardere taak deze koe verder uit te melken. Al weken zapp ik het weg, zet muziek aan of zelfs helemaal niets. De vogels, de fijne buitenlucht en rust.

Als hoog sensitief meiske was de #blijftthuis wel eventjes een verademing. Ik voel feilloos aan waar een ander op dat moment in verkeerd. In mijn werk als zangcoach is dat een zeer fijne tool om in te zetten en geeft mooie omkeermomenten. In het dagelijkse leven is het best een kunst niet te ‘sponzen’ maar te laten ademen. Het mag er zijn, maar niet leegtrekken. Dat is een leerproces. Maar wel een hele mooie.

De levensader voor mij is het zijn met en aanraken van de mensen die mij laten groeien, bloeien en creëren. Waar ik avonturen mee aan (wil) gaan, van wie ik hou en om wie ik geef. Tegen elkaar aan hangen van het lachen of in elkaar armen vallen van verdriet, dat wat mijn accu laadt. 

Kurkdroog staat mijn accu en ik kan je vertellen, ik word er zelfs moe, sacherijnig en verdrietig van. 

Ik geef toe, ik overtreed de knuffelregel zo nu en dan, maar met een reden. Ik begin ‘ziek’ te worden van een tekort aan aanraking, vasthouden, steunen en leunen waar dat nodig is. Ik heb het nodig om mijn mooie zelf te zijn, voor mijzelf en voor anderen. 

Dus klaar is Klara. Uiteraard knuffel ik wel mét toestemming…

Liefs, Mo