Warmte zon

Blog augustus 2020 – Velsen-Noord

Ik probeer het te negeren maar wordt er toch echt mee geconfronteerd… Kou, herfst, geen blote voeten meer en zeker weer een dun jasje. Oh ik ben zo van de warmte en zon. Ik word er zo blij van en als ik in een lekker dun flodderjurkje mag lopen, ben ik de gelukkigste op aarde. Liefst met mijn voeten in het zand of branding, maar het gras van mijn tuintje is ook dikke prima.

Weemoedig pak ik vanavond de grasmaaier, ik denk zomaar dat het de laatste keer is dit seizoen. Ik warm een beetje op in de kas waar de druiven mij, bijna rijp, een glimlach sturen. Ook zwaait er op rechts een verse uitloper met nieuwe druivenbloesem en mini druiven… Hemeltje lief: De natuur is echt van van padje na de hittegolf van deze maand.

Het is half zeven en de zon doet nog een laatste poging mij in haar volle energie te bereiken. De hoge populieren verderop staan haar al een beetje in de weg. Ik geef de compressor een slinger en gezellig doen de manier en ik een kortwiekend wandelingetje over mijn grasmat.

De maaier zoemt er rustig op los, een kikker springt wel en bij het zien van meer mini kikkers moet ik glimlachen; Hé daar zijn de kikkervisjes van de kleuters gebleven. De vlinders fladderen minder druk en ook zeker minder hoog. De vlinderstruiken zijn al uitgebloeid en door bruin geworden. Het feest is nu alleen nog op de eerste meter te vinden voor deze knapperds.

Na het maaien pak ik nog even de snoeischaar om de windschade wat op te ruimen. De twee meter hoge bamboestruiken hebben hier en daar toch moeten buigen voor moeder natuur. Ook de stokrozen kijken mij wat benauwd aan van grote hoogte. Hun blad laat al zien dat ze er een beetje klaar mee zijn… Maar ik nog niet. Het huilen staat mij nader dan het lachen. Het is hier zo fijn en ik wil niet dat het stopt. Ik ben stapel op groen en de bloemen en beestjes… ik mis ze nu al.
Ik zet de tafel en stoelen binnen. Op de veranda wordt het nu te vochtig en daar kan mijn schattige kringloopje niet tegen. Ze begint al iets te hobbelen.

Thuis is het snel donker, lampjes aan en we krijgen het kous. Deuren dicht… voor het eerst sinds maanden. Het voelt ook letterlijk als het afsluiten van een hoofdstuk. Ik weiger nog toe te geven aan het feit dat de zomer over is. We zijn zo verwend! Als sinds lockdown hebben we prachtig weer. Hoe moet dat nu met covid en thuis zijn zonder dat mooie weer? Een lichte paniek; kan men dat wel aan. Please laat er geen tweede golf zijn… Mijn kippenvel laat mij naar boven lopen voor sokken, wat zijn dat ook alweer voor dingen? En toch maar een sweater, damn… waar ligt dat ding ook alweer. Elke vezel in mij protesteert.

Op het moment dat ik overweeg een warme douche te nemen komen er bijna tegelijkertijd twee berichtjes binnen. Twee hele lieve mooie berichtjes met foto’s van mijn geknoopte hangers. Kippenvel is plots verdwenen.

Liefs,

Mo.nique